Tam 16 yıllık çok yoğun bir çalışma temposunun ardından Masal’a hamileyken işi bıraktım. Bir çocuğum olacak ve ben onun yanında olmak istiyorum dedim. Bu bir tercihti, koşullar da elverdi ve bu kararımı hayata geçirebildim. 36 yaşındaydım, çok başarılı bir okul hayatım, çokça tecrübe kazandığım, çok insan yetiştirdiğim, koca bir şirketin tüm ihracatını yönettiğim, tek başıma haftada üç ülke dolaşıp 70 kiloluk numune bavulları ile tek başıma bilmediğim ülkelerde toplantıdan toplantıya koştuğum bir dönem kapandı.

E bu annelik de üstesinden gelebileceğim bir şey olsa gerekti..Bilmediğim şeyleri de okur öğrenirdim, ne kadar zor olabilirdi ki? Çok fazla kilo almam ve dolayısı ile korkunç bel ağrıları ile tedavi görmek zorunda kaldığım ama bunun dışında rahat geçen bir hamilelik geçirdim. Masal kız bir babalar günü sabahı babasına hediye olarak geldi dünyaya.

Annemin ben hamileyken kaygılarını gözlerinden okuyabiliyordum, pek güvenemiyordu bana bu konuda, anneliği kotarabilecekmiydim, koca bir soru işaretiydi sanırım onun için. Hastanede ikinci gündü sanırım bana döndü ve şöyle dedi “O doğumhaneye Akça olarak girdin ve Anne olarak çıktın sen, inanamıyorum...” Sonraki günlerde yaşadıklarım, çaresizliklerim... kendimi hiçbir konuda bu kadar acemi ve yetersiz hissetmemiştim sanırım...Hiçbişey okuduklarıma benzemiyordu, bu süt işi beni ruh hastası yapmıştı adeta, geldi geliyor, az mı çok mu, bu çocuk doydu mu doymadı mı? Masal herkese göre çok rahat bir bebekti, en azından uykuya düşkün olan ve “uykusuzken ben, ben değilim” kıvamındaki bana acımış ve Allaha şükür uykuyu seven bir bebek olmuştu.

Ne yazık ki ben ne kadar istesem de eskiden beri süregelen “mükemmeliyetçi” ve “detaycı” yanlarımı törpüleyemedim ve fazla düşünen, fazla endişelenen ve bu yüzden kendini çok yoran bir anne oldum. Ama sanırım ben bu hayatta en çok “Anne” olmayı sevdim, düşünsenize elinizde büyüyecek, şekillenecek bir bebek mucize gibi bir şey. Bir gülücüğüne dünyaları verebileceğiniz, gözünden akan bir damla yaşa dünyayı yıkacağınız bir hediye..

Biz üç kardeşiz ve ben kardeşlerin en küçüğüyüm, kazan dibi bir nevi.. İki ablam var biri benden 8, diğeri de 10 yaş büyük. Eskiden çokça “küçük” kardeş modundayken, ben de 30u devirince artık arkadaş gibi olabildiğim iki ablam. Hep en az iki çocuğum olur diye düşünmüştüm, bi kardeşi olsun hayat boyu ona destek olsun birbirlerini korusunlar, kollasınlar istemiştim..Masal 2 yaşına geldikten sonra tabii bazı çevrelerden ( annemi dışında tutuyorum) e artık Masal’a bir kardeş lazım nidaları yükselmeye başladı. Bense Masal’ın tadını yeni çıkarmaya başlamıştım, onun gelişimine, büyümesine şahit olmak inanılmaz bir zevk veriyordu, ama tüm bu güzelliklerin yanında ruhen ve bedenen çok yoruluyordum ve ikinci bir bebek gitgide gözümde büyümeye başladı..

Masal gelecek ay 5 yaşında olacak, artık benimle sohbet eden, birçok konuyu konuşabildiğim, okulu, arkadaşları ve düzeni olan bir aile bireyi artık. Benim kararım halen değişmiş değil, ikinci bir çocuk ile Masal’a da yazık ederim kaygım ve daha sinirli, daha yorgun ve tahammülsüz olacağım inancımdan dolayı Masal tek çocuk olarak büyüyecek gibi gözüküyor.

Ablamın iki oğlu var ve bana hep dediği şey “Akça sakın unutma, bir çocuk hiç çocuk onunla her yere gider, her şeyi yaparsın, ama iki çocuk çok çocuk demek ve iki çocukla hayat çok zor” demişti...Bu yüzden çevremdeki iki ve daha fazla çocuklu insanlara büyük bir hayranlıkla bakıyor ve önlerinde saygıyla eğiliyorum.. Büyük konuşmayayım ama bu sanırım her insanın yapabileceği, kaldırabileceği bir sorumluluk değil, kaldıranlara helal olsun diyorum.

Bu arada merak ederseniz Masal kendisine sorulduğunda kesinlikle bir kardeşi olmasını istemediğini söylüyor, şu an için hissiyatı bu ama ilerde beni suçlar mı ben niye tek kaldım der mi bilemiyorum... İnsanın kardeşten öte arkadaşları da olur bu hayatta hatta bazen kardeşinizle yaşayamadıklarınızı, paylaşamadıklarınızı paylaştığınız...en önemlisi de onları siz seçmişsinizdir! Umarım hayat güzel dostlar çıkarır karşısına kızımın, tıpkı bana yaptığı gibi.

KitapkurduAnne